/ 6st. sierż. pilot Stanisław Działowski
Stanisław Działowski (ur. 11 kwietnia 1900 w Mielcu, zm. 19 marca 1942 w Perth w Szkocji) – polski lotnik wojskowy i konstruktor lotniczy – amator. Starszy sierżant pilot Wojska Polskiego i brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych.
W 1916 zgłosił się na ochotnika do Cesarskiej i Królewskiej Armii i został skierowany do szkół mechaników lotniczych w Mauer i Szeged. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 11 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został mechanikiem w Niższej Szkole Lotniczej w Krakowie, a od września 1920 w Bydgoszczy. W Bydgoszczy, jako szef montowni płatowców ukończył kurs pilotażu. W 1927 roku został przeniesiony do 2 Pułku Lotniczego w Krakowie, w którym pełnił funkcję oblatywacza i kontrolera parku lotniczego. Wraz z bratem Mieczysławem był konstruktorem awionetek DKD, nazwa pochodziła od skrótu: Działowski - Jan Krüger (wspierał budowę finansowo) - Działowski. Pierwsza DKD-I została zbudowana częściowo w piwnicy domu w Bydgoszczy, a oblatana w 1926. Na drugiej konstrukcji DKD-III Stanisław Działowski zajął 4. miejsce w I Krajowym Konkursie Awionetek w 1927[1], a następnie 3. miejsce w II Krajowym Konkursie Awionetek w 1928[2]. W konkursie tym natomiast zwyciężyła kolejna konstrukcja braci, DKD-IV[1]. Ostatnim ukończonym projektem Działowskich był DKD-V. Od 1930 roku Stanisław Działowski zajmował się ideą połączenia samolotu z samochodem - "aeromobilem" DKD-X, który jednak nie został ukończony z uwagi na brak finansów i chorobę konstruktora[1]. W 1935, z uwagi na stan zdrowia, Stanisław Działowski przeniesiony został w stan spoczynku.
Po zakończeniu zawodowej służby wojskowej nie zerwał związków z lotnictwem. Był kolejno: kierownikiem technicznym Szkoły Pilotów LOPP w Stanisławowie oraz pracownikiem Wytwórni Płatowców PZL WP-1 w Warszawie i PZL WP-2 w Mielcu.
Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do 6 Pułku Lotniczego we Lwowie i poprzez Rumunię został ewakuowany do Francji. We Francji pracował w montowni samolotów Lioré-et-Olivier LeO 451. W marcu 1940 został instruktorem pilotażu w 108 Batalionie Lotniczym w Montpellier.
Po upadku Francji ewakuowany do Anglii. 27 czerwca 1940 roku został przyjęty do RAF i po przeszkoleniu latał w 2 Jednostce Współpracy z Obroną Przeciwlotniczą (ang. AACU - Anti-Aircraft Co-operation Unit). 15 października 1941 został ranny w locie bojowym i skierowany do szpitala wojskowego w East Kilbrick w Szkocji. 17 marca 1941 został zwolniony z RAF-u, z uwagi na stan zdrowia. Zmarł 19 marca 1942 roku w Sanatorium RAF w Perth. Pochowany na tamtejszym cmentarzu Wellhill.
