Praca z uczniem słabym

Ocena użytkowników:  / 18

Jak pracować z uczniem słabym?

W praktyce szkolnej spotykamy się z pewną grupą uczniów, których najczęściej określamy jako słabych . Są to uczniowie, u których nie stwierdzono dysfunkcji (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia), a mimo to nie osiągają oni zadowalających efektów w nauce. Przyczyn takiego stanu rzeczy może być wiele. Często są to niższe niż u reszty klasy możliwości intelektualne , wolniejsze tempo pracy, brak ciekawości poznawczej lub brak motywacji .

Uczniowie ci są przedmiotem naszej szczególnej nauczycielskiej troski. Jako pedagodzy zakładamy, że każdy uczeń może osiągnąć sukces, a my powinniśmy go wspierać w tych dążeniach.

Mamy ku temu ogromny wachlarz możliwości, począwszy od indywidualizacji procesu nauczania, poprzez właściwe motywowanie do pracy, pobudzanie wiary we własne możliwości, po współdziałanie z rodzicami                   w rozwiązywaniu konkretnych problemów.

Bez wątpienia uczeń słaby jest podmiotem równie wartościowym co uczeń zdolny, a jedynie wymagającym od nas większej uwagi.

CHARAKTERYSTYKA UCZNIA SŁABEGO

Przystępując do charakteryzowania ucznia słabego , należy uświadomić sobie, dlaczego nasi uczniowie nie mogą sprostać stawianym przed nimi wymaganiom edukacyjnym. Dlaczego cechuje ich nieumiejętność kierowania własnymi procesami psychicznymi, takimi jak uwaga i pamięć, dlaczego z trudem zapamiętują reguły, daty, nie wykazują głębszego zainteresowania problemami i przedmiotami, a ich słaba aktywność myślowa staje się przyczyna bierności oraz rezygnacji?

Niepowodzenia szkolne mają różnorodne uwarunkowania. Możemy podzielić je na te o podłożu społecznym, szkolnym, oraz wynikające z cech osobowościowych i fizycznych ucznia.

1.Czynnikiem warunkującym wyniki pracy dydaktycznej, jest niewątpliwie sam uczeń, jego stan zdrowia, zdolności, umiejętności, ogólny rozwój na który składają się dotychczasowe doświadczenia, wiedza, uczucia, cechy charakteru, aktywność, poziom samodzielności
i dążenia do celu, zainteresowania, zamiłowania, oraz tendencje samokształceniowe. Bardzo ważny jest także aktualny okres rozwoju ucznia. Dodatkowo ogromny wpływ na ewentualne niepowodzenia szkolne mają tutaj wszelkie zakłócenia w rozwoju psychofizycznym ucznia, wynikające z:

• Wszelkich chorób, urazów i wypadków, a także zdarzeń losowych, które pogarszają stan zdrowia ucznia,
• Defektów, na przykład: wzroku, słuchu,
• Obniżonej sprawności intelektualnej,
• Opóźnień w rozwoju procesów umysłowych,
• Zaburzeń w funkcjonowaniu narządów ruchu,
• Mikrodeficytów rozwojowych,
• Zakłóceń w sferze uczuć, motywacji, postaw, a także związanych
  z nimi zaburzeń w funkcjonowaniu społecznym.

2. Ogromny wpływ na ucznia w procesie przyswajania przez niego wiedzy, ma środowisko społeczne, a zwłaszcza rodzina. Możemy tutaj wyodrębnić wiele  czynników warunkujących niepowodzenia szkolne dziecka:

• Sytuacja materialna rodziny,
• Prace ucznia w gospodarstwie domowym,
• Warunki odrabiania zadań domowych,
• Liczebność, struktura i skład rodziny,
• Poziom świadomości wychowawczej rodziców lub opiekunów ucznia,
• Ewentualne patologie w rodzinie,
• Dbałość o dziecko i jego wychowanie,
• Współpraca domu ze szkołą,
• Poziom kulturalny i moralny rodziny,
• Wpływ otoczenia, grup rówieśniczych.
• Czas  i wysiłek, który uczeń musi codziennie włożyć w  dojazd do szkoły i powrót do domu,

3. Trzecią kategorię czynników wpływających na naukę stanowią : szkoła i nauczyciele. Poważnym źródłem niepowodzeń szkolnych może być szkoła, poprzez:

• Warunki lokalowe i wyposażenie w pomoce naukowe,
• Atmosfera szkoły,
• Organizacja życia szkolnego,
• Praca pozalekcyjna,
• Kontakty między uczniami oraz oddziaływanie grup rówieśniczych.

Przyczyny niepowodzeń uczniów mogą wynikać z pracy samego nauczyciela, a więc:

• Przygotowania pedagogicznego,
• Doświadczeń życiowych,
• Charakteru, postaw, zdolności,
• Zamiłowania, lub niechęci do pracy nauczycielskiej,
• Pozycji społecznej i autorytetu nauczyciela,
• Warunków materialnych życia.

Jeżeli zburzone zostaną niektóre z przedstawionych czynników, powstaje odbicie w psychice ucznia, które powoduje zaburzenia w zachowaniu lub obniżenie motywacji do nauki. Uczeń staje się zalękniony, niezrównoważony, czasem agresywny, przeżywa strach, uczucie zagrożenia, stresy, kompleksy. Taki stan psychiczny sprzyja narastaniu niepowodzeń szkolnych, oraz pogłębianiu się pozycji ucznia słabego na tle klasy.

Odnosząc się do przyczyn niepowodzeń szkolnych, powstaje obraz ucznia słabego, charakteryzującego się:

• Trudnościami w rozumieniu i przyswajaniu materiału,
• Brakiem zainteresowań poszczególnymi przedmiotami i niechęcią do ich poznawania,
• Brakiem umiejętności w kierowaniu własnymi procesami psychicznymi,
• Biernością i rezygnacją wynikającą ze słabej aktywności myślowej,
• Nieumiejętnością pokonywania trudności intelektualnych.

 CELE PROGRAMU

1. Indywidualizacja procesu nauczania stymulująca rozwój ucznia.
2. Rozwijanie zainteresowań i motywacji do pracy.
3. Kształtowanie osobowości i pobudzanie wiary w siebie.
4. Wyrównanie deficytów i zaległości w nauce.
5. Utrwalenie zdobytych wiadomości i umiejętności.
6. Wspomaganie ucznia w pokonywaniu trudności w nauce.
7. Rozwijanie zdolności koncentracji uwagi, logicznego myślenia, analizowania i wyciągania wniosków.
8. Wdrażanie do systematycznej pracy.

 DZIAŁANIA PODEJMOWANE W RAMACH PRACY Z UCZNIEM SŁABYM

Oprócz dyktowanego specyfiką przedmiotu podejścia do pracy z uczniem słabym, wymienić należy kilka istotnych punktów o tematyce ogólnej: 

1. Poznanie ucznia słabego przez nauczyciela:

Nauczyciel powinien zadbać u uzyskanie następujących informacji na temat ucznia słabego:

- jakie trudności uczeń wykazuje ,

- czy trudności te zostały zdiagnozowane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną i jakie są wskazania do pracy z uczniem

jak uczeń funkcjonuje w środowisku rodzinnym.

2. Stworzenie uczniowi szansy poznania samego siebie:

Odpowiednio przeprowadzona rozmowa pozwoli na pozbycie się lęków
i pozwoli wzmocnić motywację do nauki.

3. Indywidualizacja i opieka nad uczniem w czasie procesu dydaktycznego:

Nauczyciel powinien rozpoznać sytuację na tyle, by stwierdzić, czy uczniowi wystarczy pomoc koleżanek i kolegów z klasy, czy też potrzebna jest mu stała opieka nauczyciela.

4. Wzbogacenie lekcji o środki dydaktyczne, które wspomagać będą przyswajanie wiedzy przez ucznia:

Istotnym elementem jest w procesie dydaktycznym rozpoznanie, jakie zmysły ucznia w największym stopniu uczestniczą w przyswajaniu wiedzy, a więc czy jest on wzrokowcem, słuchowcem, a może posiada zdolności manualne. Ważne jest także, jakie tempo pracy jest optymalne dla ucznia. Zbyt duże nagromadzenie form i środków może spowodować zniechęcenie i zmniejszenie motywacji do nauki. Środki dydaktyczne powinny być różnorodne, aby ciągle budziły zaciekawienie ucznia.

5. Różnicowanie zadań i prac:

Uczeń słaby powinien otrzymywać zadania klasowe i prace domowe odpowiednie do swoich możliwości. Prace zbyt trudne mogą zniechęcać go do samodzielnej pracy.

6. Uczenie umiejętności systematycznej pracy.

Uczeń powinien nabrać przekonania, że wszystkie jego działania będą sprawdzone przez nauczyciela oraz podlegają ocenie, co wpływa pozytywnie na systematyczną pracę.

7. Kontakty z rodzicami:

W celu wczesnego wykrycia przyczyn trudności i przeciwdziałania im, potrzebny jest stały i dobry kontakt z rodzicami. Właściwa współpraca przekona ucznia, że cały czas ktoś o niego dba , interesuje się jego osobą, co
w konsekwencji może wpływać na wzrost motywacji do nauki.

8. Nagradzanie i karanie:

Metoda taka pozwala na ciągłe motywowanie ucznia. Nagradzanie to nie tylko stawianie ocen, ale także pochwały słowne, karanie natomiast ma sens tylko wtedy, gdy nauczyciel zadba o klarowne zasady pracy na lekcji. Uczeń musi znać swoje obowiązki i wiedzieć, że zostanie rozliczony ze swoich działań.

9. Stosowanie odpowiednich metod nauczania:

W przypadku uczniów słabych wskazana jest np. metoda pracy w grupie, nauczyciel jednak cały czas powinien monitorować aktywność uczniów. Ważną rolę mogą odegrać liderzy grup i ich aktywność w rozdzielaniu zadań.

Praca z uczniem słabym w ramach przedmiotów ogólnokształcących
(na lekcjach i poza lekcjami)

1. 1.       Język polski

• zajęcia wyrównawcze dla uczniów potrzebujących dodatkowego wyjaśnienia materiału
• uczniowie z dysleksją otrzymują polecenie wcześniejszego zapoznania się z tekstem czytanym i omawianym na zajęciach następnych
• uczniom z dysgrafią zaleca się przepisywanie fragmentów tekstów
  z podręcznika, dbając o poprawną kaligrafię w zeszycie
• uczniowie słabi przepisują partie tekstu z podręcznika kształcąc styl wypowiedzi i poszerzając słownictwo.

1. 2.     Języki obce (język angielski, niemiecki, francuski, rosyjski)

Metody pracy w czasie lekcji:

• rozbudzanie zainteresowań i wyrabianie właściwej motywacji do nauki,
• ułatwianie uczniowi opanowania umiejętności czytania i pisania przez ćwiczenia koncentracji uwagi, rozwijanie spostrzegawczości, usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej i manualnej,
• rozwijanie percepcji słuchowej
• podnoszenie graficznego poziomu pisania i czytania
• kształtowanie umiejętności porównywania, segregowania
  i samokontroli
• monitorowana przez nauczyciela prowadzącego praca w grupach
• kolejne metody podpowiedzi, które polegają na konkretyzacji zadania
  i jednoczesnym rozwiązaniu analogicznego zadania; na bezpośrednim wskazaniu sposobu rozwiązania lub rozwiązanie dzięki naprowadzającym pytaniom
• różnicowanie trudności pracy domowej (uczniowie otrzymują do wyboru dwa lub więcej zadań, które są o różnym stopniu trudności)
• wzbogacanie lekcji o środki dydaktyczne, które wspomagają przyswajanie wiedzy przez ucznia i rozbudzają zainteresowanie tematem lekcji
• stosowanie pomocy dydaktycznych i wizualizacji obrazujących temat/ zagadnienie
• stosowanie metod aktywnych w czasie lekcji: inscenizacja, mapa mentalna, studium przypadku itp.
• pomoc nauczyciela w rozwiązywaniu ćwiczeń indywidualnych
  w czasie lekcji
• dostosowywanie wymagań, trudności i tempa pracy do możliwości uczniów
• praca w grupach lub parach „wg zasady uczeń słaby + uczeń zdolny”
• pochwały za przejaw aktywności ucznia słabego
• propozycja samodzielnego przygotowania fotografii z bieżących działów tematycznych wraz z opisem i spekulacją tematyczną
• prowadzenie kroniki klasowej w języku obcym, uczniowie w grupach przygotowują krótkie zapisy zdarzeń opatrzonych odpowiednią szatą graficzną (każdy uczeń dopasowuje swój fragment wpisu do swoich możliwości i może liczyć na pomoc i wskazówki innych uczniów oraz nauczyciela)

Poza zajęciami lekcyjnymi:

• zajęcia wyrównawcze dla uczniów
• udostępnianie i wskazywanie czasopism i literatury obcojęzycznej do ćwiczenia czytania ze zrozumieniem
• udzielanie konsultacji indywidualnych
• udostępnianie dodatkowych zadań do utrwalenia słownictwa
  i gramatyki

1. 3.     Matematyka i fizyka

Metody pracy w czasie zajęć lekcyjnych:

• uczenie systematycznej pracy
• praca z podręcznikiem
• praca w grupie (z ciągłym monitorowaniem aktywności uczniów)
• nagradzanie i karanie (nie tylko za pomocą oceny)
• metody podpowiedzi (konkretyzacja zadania i jednoczesne rozwiązanie podobnego problemu)
• różnicowanie prac i zadań
• wzbogacanie lekcji w odpowiednie pomoce dydaktyczne

Metody pracy poza zajęciami lekcyjnymi:

• uczenie systematycznej pracy (zadania sprawdzone i ocenione)
• różnicowanie zadań domowych

Sposoby różnicowania zadań domowych:

• uczeń może wybrać zadanie z kilku pozostałych zadanych
• uczeń nie musi rozwiązać zadania „do końca” ale powinien albo przedstawić plan rozwiązania albo jednoznacznie nazwać problem, którego nie potrafi rozwiązać.

1. 4.     Biologia i chemia

Metody pracy w czasie zajęć lekcyjnych:

• praca w grupach lub parach „wg zasady uczeń słaby + uczeń zdolny”
• monitorowanie indywidualnej pracy uczniów słabych w czasie lekcji oraz pomoc w trudnościach (w trakcie uzupełniania ćwiczeń w zeszycie ćwiczeń, samodzielnego pisania równań)
• różnicowanie zadań na kartkówkach i sprawdzianach

Metody pracy poza zajęciami lekcyjnymi:

• indywidualne konsultacje poza zajęciami

Zadania domowe:

Zróżnicowanie trudności zadań domowych.

1. 5.     Geografia

Metody pracy w czasie zajęć lekcyjnych:

• wolniejsze tempo pracy
• stopniowanie trudności
• odpytywanie z zadań niewymagających wyciągania wniosków
• pomoc przy odpowiedzi  - zadawanie dodatkowych, pomocniczych pytań
• wydłużanie czasu odpowiedzi, czasu na odczytanie informacji z mapy
• dostosowywanie wymagań do możliwości ucznia z uwzględnieniem jego mocnych stron
• unikanie stawiania ocen negatywnych, zachęcanie do poprawy zadań, aż do uzyskania sukcesu
• posługiwanie się rysunkami i schematami zjawisk i procesów zamiast formy opisowej
• stwarzanie przyjaznej uczniowi atmosfery pracy na lekcjach (akceptacja, cierpliwość, życzliwość)
• pochwały za każdy przejaw aktywności

Metody pracy poza zajęciami lekcyjnymi:

• umożliwianie wykonywania zadań w domu, gdzie uczeń ma zapewniony komfort pracy
• informowanie ucznia na lekcji, o czy będzie traktować temat następnych zajęć tak, żeby mógł w domu przeczytać tekst
  z podręcznika czy innego źródła i uczestniczyć potem aktywnie
  w lekcji nie czując się gorszym
• udostępnianie materiałów pomocniczych do pracy w domu

Zadania domowe:

• umożliwianie wykonywania zadań i zagadnień, które ucznia interesują i w takiej formie, aby mógł dowieść swoich umiejętności i wiedzy.

1. 6.     Informatyka, technologia informacyjna

• zajęcia pozalekcyjne
• indywidualna praca z uczniem
• dostosowanie tempa pracy i poziomu zadań do możliwości ucznia
• stopniowanie trudności
• praca w grupach (uczeń słaby + uczeń zdolny )
• dobór zadań adekwatnych do poziomu wiedzy ucznia słabego
• stosowanie prezentacji dotyczących wybranych zagadnień sprawiających trudności
• możliwość opracowywania przez ucznia zadań i ćwiczeń mających na celu zaprezentowanie własnej wiedzy i zdolności

1. 7.     Wychowanie fizyczne

Metody w czasie zajęć lekcyjnych:

• metoda syntetyczna (nauczanie ćwiczenia w całości, nie naruszając schematu ruchu – stosowana przy nauczaniu form ruchu : skoku, biegu, rzutu)
• metoda analityczna (nauczanie ćwiczenia częściami -  w przypadku ćwiczeń złożonych – dążenie do ułatwienia skomplikowanych ćwiczeń, przez rozbicie ich na proste składowe elementy, a następnie łączenie
  w całość)
• metoda kombinowana (połączenie wyżej wymienionych metod) – łatwych czynności uczeń uczy się w całości, trudne natomiast rozbijane są na prostsze elementy.

Dla każdego ucznia, który wykazuje problemy z opanowaniem pewnych form ruchowych istnieje możliwość skorzystania z zajęć pozalekcyjnych, podczas których przy pomocy nauczyciela może doskonalić to, z czym ma kłopot na lekcji wychowania fizycznego.

1. 8.     Historia i wiedza o społeczeństwie

Metody pracy w czasie zajęć lekcyjnych:

• Pomoc podczas odpowiedzi ustnych, poprzez zadawanie dodatkowych, pomocniczych pytań,
• Dostosowanie tempa pracy do możliwości ucznia,
• Wydłużenie czasu odpowiedzi,
• Stworzenie przyjaznej atmosfery pracy na lekcjach

Metody pracy poza zajęciami lekcyjnymi:

• Udostępnianie materiałów pomocniczych do pracy w domu,
• Umożliwianie wykonania zadań w domu

Zadania domowe:

• Umożliwienie wykonania zadań z tematyki interesującej ucznia,
• Zadania dodatkowe z tematyki podejmowanej na lekcjach, w celu dokładniejszego opanowania materiału.

 Praca z uczniem słabym w ramach przedmiotów artystycznych

1. Rysunek i śpiew

Metody pracy w czasie zajęć lekcyjnych:

• podstawowym elementem edukacji ucznia słabego jest utrzymanie stałego rozwoju artystyczno - poznawczego w zakresie sztuki,
• metodyka i dydaktyka w rozwoju artystyczno - poznawczym ucznia słabego musi być dostosowana do możliwości intelektualnych
  i zdolności ucznia.
• zindywidualizowany dobór środków dydaktycznych: indywidualny dobór zadań domowych, indywidualne dostosowanie wymagań
  w pracy na lekcji,

 Propozycje  działania biblioteki szkolnej skierowane na pomoc uczniom słabym (oraz nauczycieli w ramach realizacji godzin kartowych):

a)     pomoc w wyszukiwaniu informacji na określony temat

b)    instrukcje i wskazówki odnośnie sposobów pracy ze słownikiem, encyklopedią– wyszukiwanie pojęć i zagadnień

c)     wskazywanie możliwości wyszukiwania informacji ze spisów treści, indeksów, bibliografii

d)    prezentacja sposobów czytania ze zrozumieniem przez śledzenie lub wykonywanie ilustracji do książki, wiersza, tekstu

e)     pomoc przy odrabianiu pracy domowej

f)      wyszukiwanie materiałów do inspiracji twórczej, do rozwiązań kompozycyjnych na zajęcia artystyczno - zawodowe

g)     organizowanie pomocy koleżeńskiej w czasie zajęć wychowania fizycznego (dla osób zwolnionych z lekcji wf)

h)    przygotowywanie warsztatu pracy dla osób, które nie uczestniczą
w lekcjach religii

i)       prezentacja filmów edukacyjnych w czytelni – pomoc przy pisaniu recenzji

j)       pomoc przy odrabianiu zadań domowych.

Informacje zebrały: Sylwia Leśniowska i Aneta Filas

Nauczyciel z powołania, przypadku czy konieczności

Ocena użytkowników:  / 21

Nauczyciel z powołania, z przypadku czy z konieczności?”

„Wychowawca, który nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje, przeżyje wraz z dzieckiem wiele natchnionych chwil, łzawym wzrokiem nieraz patrzeć będzie na walkę anioła z szatanem, gdzie biały anioł tryumf odnosi”. Janusz Korczak

Każdy nauczyciel, tak jak każdy człowiek jest osobowością o określonym charakterze, który ma własny styl, swoje indywidualne metody, swoje osobiste możliwości i granice nauczania i wychowania, własny język porozumiewania się, swoje umiejętności.

Prawdziwy nauczyciel musi mieć bogatą osobowość dzięki temu, co sam w niej nagromadził

i ukształtował. Od tej, bowiem osobowości zależy tak wiele. Dobry nauczyciel nie tylko ma znać swój przedmiot i być sumienny w pracy, ale przede wszystkim ma kształtować charakter dzieci i młodzieży. Przekazywanie wiadomości nie jest głównym zadaniem nauczyciela, gdyż nauczanie zlewa się z wychowaniem w nierozerwalną całość. Dziecko samo uczyć się nie chce, nie ma motywów, które by je do tego skłoniły, trzeba je zatem zachęcić, rozbudzić zainteresowania, rozwinąć w nim odpowiednie zalety charakteru, co wszystko wchodzi

w zakres wychowania.

Wychowanie stanowi jeden z podstawowych czynników rozwojowych każdego społeczeństwa. Jednym z warunków doskonałego wychowania jest oddziaływanie doskonałego wychowawcy. Wychowanie tylko wtedy daje pożądane efekty, gdy nauczyciel

w całej rozciągłości stosuje w życiu zasady, które wpaja wychowankom. Oddziaływanie wychowawcze wymaga bez wątpienia pewnych specjalnych dyspozycji, odpowiedniej osobowości nauczyciela.

Mówiąc o osobowości nauczyciela mamy na myśli człowieka o określonym stopniu zaawansowania w poznawaniu i wartościowaniu stosunków panujących w świecie, przede wszystkim w świecie społecznym, a zarazem w twórczym przekształceniu tych stosunków.

O osobowości wychowawcy – nauczyciela można mówić w trojakim aspekcie:

- psychologicznym, który dotyczy wartości osobistej nauczyciela i jego stosunku do własnej osoby

- socjologicznym, czyli o stosunku nauczyciela do społeczeństwa

- pedagogicznym, dotyczącym stosunku nauczyciela do uczniów (nauczyciel naprawdę musi lubić uczniów!!!!)

Z punktu widzenia wartości osobistej najlepszy nauczyciel będzie ten, który w wysokim stopniu poznał i wciela w życie wiedze o świecie oraz podstawowe normy społeczno-moralne

i etyczne, a wiec taki, który ucieleśnia w swoim życiu ideały prawdy, dobra i piękna. W tych ich zaletach, polegających na umiejętności poznawania zjawisk przyrodniczych, społecznych i kulturowych oraz wartościowaniu tego, co dobre i piękne, leży pierwsza tajemnica ich pedagogicznych sukcesów.

Wpływ na dobre wychowanie ma posiadanie przez nauczyciela różnych dyspozycji, m.in. miłość ludzi, skłonność do społecznego oddziaływania oraz zdolność sugestywna. Tę ostatnia uważa się za najbardziej pożądaną w wywieraniu odpowiedniego wpływu. Człowiek posiadający te zdolność uzyskuje z łatwością wpływ na poglądy, uczucia i wolę innych ludzi. Zachowanie jego cechuje pewność siebie, spokój i odwaga działania, wiara w siebie oraz bezkompromisowość i prostolinijność w dążeniu do realizacji celów. Innymi istotnymi cechami dobrego nauczyciela są: przychylność do wychowanków, rozumienie ich psychiki, nastawienie na symetryczne zajmowanie się nimi, potrzeba obcowania z ludźmi, powinowactwo duchowe z dziećmi, cierpliwość, takt pedagogiczny, postawa pełna entuzjazmu, swoista zdolność artystyczna i inne. Dobrzy nauczyciele posiadają dar indywidualny, powołanie, które nazywamy „duszą nauczycielską”. Posiadają oni potrzebę doskonałości, poczucie odpowiedzialności i obowiązku, wewnętrzną prawdziwość i odwagę moralną. Dla takiego nauczyciela pobudką jest sam uczeń i celem jest trwałe i głębokie oddziaływanie i urobienie jego wewnętrznej istoty, przekonania i woli.

Bogata osobowość, dojrzały charakter, wielka wiedza i piękna dusza nie stanowią jeszcze talentu. Dopiero harmonijne występowanie obydwu elementów warunkuje pełną osobowość nauczyciela, którą może on kształtować młode charaktery. Zastanowić nas może fakt, czy w ogóle istnieje ktoś taki, jak „doskonały nauczyciel”.

            Wychowankowie często zwracają też uwagę na estetyczny wygląd człowieka, jego poczucie humoru i pogodne usposobienie.

            Z drugiej zaś strony nauczyciel uważa się za dobrego, kiedy wywiera silny wpływ wychowawczy na powierzone mu dzieci i młodzież. Nauczyciel, pracujący w swym zawodzie stara się przekształcić w pewien sposób swych wychowanków, wychowanków mianowicie stara się wzbogacić ich wiedzę, zaszczepić w nich pewne poglądy, rozwinąć ich zdolności, rozwinąć pewne zamiłowania i zainteresowania, rozwinąć w nich pewne zalety charakteru, zwalczyć pewne wady, czyli zmienić ich osobowość pewien z góry określony sposób. Zatem wpływ wychowawczy to wywołanie zamierzonych zmian w osobowości wychowanków. Zadanie to w największej mierze spełnia szkoła, a najsilniejszym czynnikiem działającym w szkole jest właśnie nauczyciel. Skro tak wiele od niego zależy nie może to być człowiek postępujący inaczej niż wychowywać. I nawet najlepsze programy i metody mogą się okazać bezwartościowe, jeśli nauczyciel nie będzie potrafił ich odpowiednio wrodzić w życie.

            Jednak umiejętność oddziaływania zarówno na wolę ucznia, jak i na jego intelekt nie ma charakteru uniwersalnego, tzn., że do danego ucznia może wielu nauczycieli o różnych cechach dobrać właściwe, choć różne metody oddziaływania. Nauczyciel nie wywrze wpływu wychowawczego stosując do wszystkich uczniów te same metody.

                        Duże znaczenie na uzyskanie wpływu wychowawczego mają tzw. zdolności sugestywne nauczyciela. Zawierają one takie cechy jak pewność siebie – zwłaszcza w trudnych sytuacjach, odwaga działania, głęboka wiara w siebie, we własne zdolności, w prawdziwość swych przekonań, bezkompromisowe i prostolinijne dążenie do realizowania swych celów, sprawiedliwość i konsekwencja. Wychowawca obdarzony taką zdolnością uzyskuje z łatwością wpływ na innych, potrafi przekonać o słuszności swego zdania, potrafi zapalać innych, pozyskać ich uczucia.

            Nasuwa się więc wniosek, że wpływ osobisty wcale nie musi być uzależniony od wiedzy czy zdolności intelektualnych. Działalność nauczyciela jest czynnością społeczną, mającą na celu spowodowanie określonych zmian w postępowaniu wychowanków. Powinien poczuwać się do odpowiedzialności za własne społeczeństwo i w miarę swych sił powinien przyczynić się do uspołecznienia młodego pokolenia. Ważne jest, by nauczyciel odczuwał skutki swej pracy, iż dokonał czegoś wartościowego, podnosząc na wyższy poziom warunki społeczne bytowania i rozwoju kulturalnego środowiska, z którym związał się swą pracą. Skłonność do oddziaływania społecznego stanowi silny i niezbędny motyw do pracy pedagogicznej, która polega właściwie na pouczaniu i udzielaniu wiadomości, przekonywania drugich, wywoływaniu uczuć takich jak zapał czy niechęć do jakiejś sprawy. Dobry nauczyciel przy realizowaniu tych ról odczuwa zadowolenie i przyjemność z wykonywanych zadań.

Prawdziwy nauczyciel – wychowawca powinien działać jak psychoterapeuta i tak jak on posiadać zdolności empatyczne, które polegają na umiejętności wnikania w psychikę drugiej osoby i współuczestniczenia w jej przeżyciach, co umożliwia właśnie jej zrozumienie. Każda jednostka ludzka, aby być zdrową psychicznie musi kochać i być kochaną, a zwłaszcza dziecko z jego poczuciem bezbronności i zagrożenia. Dobry nauczyciel otacza dzieci głęboką życzliwością i sam daje się im kochać.

            Nauczyciel powinien „widzieć” dziecko, spostrzegać zmiany zachodzące w jego zachowaniu, w jego wyglądzie, w jego wyrazie twarzy, wnikać w jego sytuacje życiowe, w jego przeżycia, rozumieć je. Powinien wpływać na niego oddziaływaniem – uśmiechem, spojrzeniem akceptującym czy wyrażającym wyrzut, gestem wyrażającym autentyczną życzliwość i zrozumienie. Dziecko bowiem szuka pomocy i jest wielce uczulone na stosunek uczuciowy dorosłych do siebie.

                        Wychowawca, przyjmując na siebie rolę, powinien spełnić pewne wymagania. Im pełniejsze jest życie osobiste nauczyciela, im większa dojrzałość emocjonalna, im wyższa godność osobista tym lepsze zrozumienie ucznia, głębsza dla niego życzliwość i w konsekwencji lepsze efekty wychowawcze. I odwrotnie, im uboższe jest życie osobiste nauczyciela, im mniejsza dojrzałość emocjonalna, im więcej ma on własnych niezaspokojonych potrzeb – tym mniej „widzi” on wychowanka, a raczej widzi go jako trudność życiową, którą z niechęcią przezwycięża i tym szkodliwsze dla rozwoju ucznia jest jego oddziaływanie wychowawcze.

            Nauczyciela – powinien jeszcze charakteryzować autentyzm. Autentyzm polega na tym, że człowiek rzeczywiście doświadcza tych uczuć, które manifestuje, że przeżywa te przekonania, które wyraża, a w związku z tym jego postępowanie jest zgodne z tym, co głosi. Współczesna młodzież przejawia ogromną potrzebę autentyzmu, bo głęboko jest raniona stale obserwowaną różnicą między tym, co dorośli głoszą, a tym, jak postępują. Brak autentyzmu w życiu dorosłych jest tym murem, który odgradza ich oddziaływanie wychowawcze od tych, których wychowują.

Opracowała Aneta Filas, Sylwia Leśniowska

Bibliografia

„Osobowość nauczyciela – Rozprawy” – oprac. Władysław Okoń, Warszawa 1995r.

Prawdy i mity o ADHD.

Ocena użytkowników:  / 3

Prawdy i mity o ADHD.

ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej w ostatnich latach staje się coraz bardziej popularną jednostką chorobową z jaką mają do czynienia psychologowie i pedagodzy pracujący w poradniach specjalistycznych. Rodzice mianem ADHD określają niewłaściwe zachowanie dziecka wynikające często z ich własnych błędów wychowawczych, chcąc tym samym usprawiedliwić zarówno samych siebie jaki swoje pociechy. Dziecko cierpiące na ADHD i jego rodzice często spotykają się z wieloma trudnościami w funkcjonowaniu społecznym, z brakiem akceptacji ze strony innych rodziców czy nawet nauczycieli. Istnieje wiele mitów dotyczących zespołu nadpobudliwości psychoruchowej  przedstawię, te które najczęściej słyszałem z usta swoich pacjentów.

Czy to prawda, że ADHD jest wynikiem mikrouszkodzeń mózgu w okresie około porodowym, lub błędami wychowawczymi popełnianymi przez rodziców?

Mikrouszkodzenia mózgu czyli, niewielkie powstałe z powodu niedotlenia obszary mózgu o zmniejszonej aktywności, według najnowszej wiedzy nie wpływają na rozwój ADHD. Mikrouszkodzenia mózgu nie oznaczając, że dziecko wymaga specjalnego traktowania, a jego funkcje intelektualne są obniżone. Obecnie uważa się, że mikrouszkodzenia mogą wpływać na rozwój zaburzeń umiejętności szkolnych takich jak np. dysleksja. W oparciu o najnowsze badania ADHD jest uwarunkowane genetyczne (to znaczy, że ryzyko wystąpienia ADHD u dziecka wzrasta do 50% jeśli jeden z rodziców cierpi na ten sam zespół). Za ADHD odpowiedzialne są również zaburzenia w równowadze takich neuroprzekaźników jak dopamina i noradrenalina, które mówiąc w skrócie są odpowiedzialne za syntezę i analizę informacji docierających do dziecka. Najczęściej popełniane przez rodziców błędy wychowawcze to nadmierna ochrona dziecka przed konsekwencjami swoich zachowań lub ciągłe go krytykowanie, takie działania mogą doprowadzić do zaburzeń emocjonalnych ale nie do ADHD.

Czy to prawda, że dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej często cierpi również na upośledzenie umysłowe?

ADHD i upośledzenie umysłowe to dwie zupełnie inne jednostki chorobowe. ADHD nie wpływa na funkcjonowanie intelektualne, nie obniża poziomu sprawności dziecka. Iloraz inteligencji dziecka z ADHD jest na takim sam poziomie jak u dziecka zdrowego. Sławni ludzie, którzy poprzez swoje osiągnięcia zapisali się w kartach historii również cierpieli na ADHD należeli do nich między innymi: Albert Einstein, Leonardo da Vinci, Thomas Edison, Agatha Christie, Cher czy Tom Cruise.

Czy to prawda, że ADHD jest wymysłem leniwych rodziców i nauczycieli, którym nie chce się zajmować rozpieszczonym dzieckiem?

Nieprawda(!) ADHD jest faktycznie występującym zaburzeniem, znajdującym się w klasyfikacji ICD-10 (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych stworzona przez Światową Organizację Zdrowia), opisane są w niej wszystkie choroby i zaburzenia jakie można rozpoznać, każda z nich ma swój kod, taki kod dla ADHD to F90. To proste jeśli kiedyś drogi Rodzicu w karcie swojego dziecka zobaczysz kod ICD-10 – F90 oznaczać to będzie, że zdiagnozowano u niego zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Również w innej klasyfikacji chorób DSM IV (Klasyfikacja Zaburzeń Psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego) istniej takie rozpoznanie jak ADHD a kryteria diagnostyczne są bardzo podobne.

Czy to prawda, że nie została jeszcze opracowana skuteczna metoda diagnozy ADHD?

Niestety ale to prawda. Obecnie nie ma określonego testu czy badania laboratoryjnego pozwalającego za jego pomocą szybko i ze 100% pewnością zdiagnozować ze dziecko cierpi na ADHD. Oczywiście każde dziecko badane w kierunku zespołu nadpobudliwości poddawane jest określonym badaniom psychologicznym i pedagogicznym, które umożliwiają lepsze poznania funkcjonowanie dziecka. Takie kwestionariusze uzupełniane są nie tylko przez rodziców ale także przez nauczycieli. Diagnoza opiera się również na zebraniu bardzo szczegółowego wywiadu rodzinnego, dotyczącego ciąży, porodu, relacji rodzinnych oraz tych w szkole czy na podwórku. Objawy ADHD pojawiają się między 6. a 7. rokiem życia. Kliniczne kryteria diagnozy dotyczą upośledzenia uwagi (czyli trudności w skupieniu się na jakimś przedmiocie czy czynności przez dłuższy czas) oraz nadmierną aktywność. Dla potwierdzenia ADHD wymagane jest występowanie przynajmniej 6 różnych objawów w każdej z kategorii, które utrzymują się co najmniej 6 miesięcy. Objawy powinny utrzymywać się zarówno w sytuacji domowej, szkolnej czy podczas spotkań z rówieśnikami.

Czy istnieje terapia dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej?

Oczywiście, że istnieje. Terapii nie są poddawane tylko dzieci, ale również rodzice. Nie ma ona nic wspólnego z taką terapią jaką często wszyscy mamy możliwość oglądania w filmach, w której pacjent leży na kozetce i rozmawia o swoim dzieciństwie.  W leczeniu ADHD bardzo skuteczne są takie metody terapii jak kinezjologia edukacyjna, EEG-Biofeedback,  czy psychoedukacja ta jest bardzo ważna dla rodziców. Kinezjologia edukacyjna określana również gimnastyką mózgu  jest formą oddziaływania terapeutycznego mającego na celu polepszenie funkcjonowanie procesów poznawczych takich jak percepcja, pamięć czy uwaga.  EEG-Biofeedback polega na przywróceniu harmonii rytmu czynności bioelektrycznej mózgu a mówiąc prościej poprzez wykonywanie prostych czynności w trakcie gry sterowanej za pomocą fal mózgowych następuje samouczenie się mózgu, za każdym razem kiedy neuroterapeuta przyzna punkt za wykorzystanie właściwych fal, mózg poprzez nagrodę zwiększa ilość pożądanych fal.  EEG-Biofeedback poprawia koncentrację uwagi, funkcjonowanie intelektualne co najważniejsze następuje poprawa kliniczna – redukcja objawów ADHD zwłaszcza nadpobudliwości i impulsywności. Zadaniem psychoedukacji jest zwiększenie poziomu wiedzy u rodziców (ale również u dziecka) na temat zespołu nadpobudliwości psychoruchowej jego przyczyn, konsekwencji czy nawrotów. W terapii ADHD wykorzystywane jest również leczenie farmakologiczne jednak nie może być ono wyłączną formą leczenia. Bardzo ważne jest aby w takcie leczenie farmakologicznego stosować tzw. bezlekowe wakacje.

ADHD jest zespołem, dla którego charakterystyczne są nadmierna aktywność i trudności w utrzymaniu uwagi. Na każdego z nas działają liczne bodźce: włączony telewizor, hałas dobiegający z ulicy, szum drzew, rozmowy domowników, szczekanie psa za sprawą uwagi jesteśmy w stanie skupić się na tych elementach, które w określonej sytuacji są dla nas najważniejsze. Dziecko cierpiące na ADHD odbiera wszystkie te bodźce na raz, w konsekwencji czego nie może się skupić na realizowaniu określonego zadania. Dlatego tak ważne jest aby zmniejszyć liczbę bodźców działających na dziecko do absolutnego minimum, zachęcić je do wspólnej pracy na przykład podczas prowadzenia lekcji. Zrozumienie problemu dziecka z zespołem nadpobudliwości wiąże się z sukcesem terapeutycznym i dydaktycznym prowadzonym przez nauczyciela w szkole czy rodzica w domu. Dla lepszego zrozumienia problemu polecam książkę Tomasza Wolańczyka, Artura Kołakowskiego i Magdaleny Skotnickiej Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci. Prawie wszystko co chcielibyście wiedzieć. Autorzy książki pracują w Poradni Nadpobudliwości Psychoruchowej Kliniki Psychiatrii Wieku Rozwojowego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

 Na podstawie artykułu

Ireneusza Marcińca

pedagoga  psychoterapeuty

Kilka wskazówek do pracy z dzieckiem z ADHD.

1. I.  Zaburzenia uwagi wymagają skracania czasu wykonania zadania

- jedno polecenie na raz – jeśli chcemy by dziecko zrobiło kilka rzeczy, robimy mu listę

- mówmy krótko

- zawsze upewniamy się, że słucha- prosimy dziecko o powtórzenie polecenia

- gdy dziecko zajmuje się  czymś innym niż chcemy, przywołujemy jego uwagę

-  jak najmniej bodźców rozpraszających

II. Objawy nadruchliwości wymagają akceptacji i bezpiecznego ich rozładowania

-  dzieci z ADHD potrzebują dużo ruchu – potrzebują zajęć sportowych

- akceptuj ruchliwość, jeśli nie przeszkadza

- pozwól dziecku bawić się drobnym przedmiotem w czasie słuchania czy czytania

III. Objawy nadmiernej impulsywności wymagają przewidywania i akceptacji

- przypominanie zasad i powtarzanie poleceń:

a) podejdź do dziecka i skoncentruj jego uwagę na sobie

b) przypomnij mu zasadę w kilku słowach

c) poproś, by dziecko powtórzyło zasadę, jeśli potrzeba powtórz ją – jeden raz

d) pochwal dziecko za zastosowanie się do zasady lub wyciągnij konsekwencje za jej złamanie

opracowała Anita  Krazińska

Życzenia świąteczno noworoczne

Ocena użytkowników:  / 2

Miłych i spokojnych

Świąt Bożego Narodzenia

oraz wszelkiej pomyślności

w Nowym Roku

życzy

Dyrekcja, Grono pedagogiczne i Pracownicy

ZSO NR 1 w Mielcu

Zasady rekrutatacji do VLO

Ocena użytkowników:  / 4

Regulamin rekrutacji

Do V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu

w roku szkolnym 2014/2015

Podstawa prawna:

―    Ustawa z dnia 6 grudnia 2013 roku o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 7)

―    Zarządzenie Nr 4/2014 Podkarpackiego Kuratora Oświaty z dnia 13 lutego 2014 r. w sprawie terminów rekrutacji uczniów do publicznych gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych  na rok szkolny 2014/2015,

―    Statut V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu

§1.

1. Regulamin określa kryteria przyjmowania kandydatów do klas pierwszych V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu oraz zasady i terminy przeprowadzania postępowania rekrutacyjnego - załącznik nr 1.

§2.

1.    O przyjęcie do klasy pierwszej V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu mogą ubiegać się absolwenci gimnazjum.
2.    Kandydaci niepełnosprawni ubiegający się o przyjęcie do klasy pierwszej szkół ponadgimnazjalnych powinni posiadać orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wydane przez zespół orzekający działający w publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, na podstawie odrębnych przepisów.

§ 3

W procesie rekrutacji do V Liceum Ogólnokształcącego uwzględnia się:
1)    Wyniki egzaminu przeprowadzonego w ostatnim roku nauki w gimnazjum.
2)    Oceny z języka polskiego i trzech wybranych obowiązkowych zajęć edukacyjnych, podane na świadectwie ukończenia gimnazjum (zależnie od oddziału):

―    oddział z nauczaniem w zakresie rozszerzonym przedmiotów: 1. biologia, 2. chemia,     3. do wyboru: j. angielski, j. hiszpański, informatyka: język polski, język angielski, biologia, chemia,
―    oddział z nauczaniem w zakresie rozszerzonym przedmiotów: 1. geografia, 2. do wyboru: wiedza o społeczeństwie lub matematyka, 3. do wyboru: j. angielski, j. hiszpański, informatyka: język polski, język angielski, geografia, wiedza o społeczeństwie lub matematyka.
―    oddział z nauczaniem w zakresie rozszerzonym  przedmiotów : 1. historia, 2. wiedza o społeczeństwie, 3. do wyboru: j. angielski, j. hiszpański, informatyka: język polski,  język angielski, historia, wiedza o społeczeństwie.

-   oddział sportowyz nauczaniem w zakresie rozszerzonym przedmiotów: 1. biologia, 2. j. angielski 3. do wyboru: geografia, wiedza o społeczeństwie, chemia: język polski oraz 3 przedmioty wskazane przez kandydata spośród: język angielski, biologia, geografia, wiedza o społeczeństwie, chemia. Obowiązuje test sprawności – szczegóły w zał. nr1.

§ 4

1. Lista kandydatów przyjętych do szkoły ustalana jest wg kolejności uzyskanych łącznie punktów:
   1)   Za egzamin gimnazjalny (maksymalnie 100 pkt)
   2)   Za oceny z języka polskiego i trzech wybranych obowiązkowych zajęć edukacyjnych na świadectwie ukończenia gimnazjum (maksymalnie 80 pkt)

Przyjmuje się następujący sposób przeliczania na punkty ocen z zajęć edukacyjnych:

• Celujący – 20 pkt
• Bardzo dobry – 16 pkt
• Dobry – 12 pkt
• Dostateczny – 8 pkt

3) za ukończenie gimnazjum z wyróżnieniem 6 pkt

4) za szczególne osiągnięcia ucznia odnotowane na świadectwie ukończenia gimnazjum (maksymalnie 14 pkt), w tym za:

a)    uzyskanie tytułu finalisty konkursów organizowanych przez kuratora oświaty – 5 pkt

b) uzyskanie więcej niż jednego tytułu finalisty - 8 pkt
c)  uzyskanie wysokiego miejsca – nagrodzonego lub określonego zwycięskim tytułem w zawodach: wiedzy, artystycznych lub sportowych, organizowanych co najmniej na szczeblu powiatowym przez inne podmioty działające na terenie szkół – do 3 pkt

- I miejsce (tytuł laureata): 3 pkt

- II miejsce (tytuł finalisty): 2 pkt

- III miejsce (wyróżnienie): 1 pkt
d) za osiągnięcia w zakresie aktywności społecznej, w tym na rzecz środowiska szkolnego, w szczególności w formie wolontariatu – do 3 pkt 

 § 5

W przypadku równorzędnych wyników uzyskanych na pierwszym etapie postępowania rekrutacyjnego, na drugim etapie postępowania rekrutacyjnego brane są pod uwagę następujące kryteria:

1) problemy zdrowotne kandydata, ograniczające możliwość wyboru kierunku kształcenia ze względu na stan zdrowia,  potwierdzone opinią publicznej poradni psychologiczno – pedagogicznej, w tym publicznej poradni specjalistycznej,
2) wielodzietność rodziny kandydata;

3) niepełnosprawność kandydata;
4) niepełnosprawność jednego z rodziców kandydata;

5) niepełnosprawność obojga rodziców kandydata;

6) niepełnosprawność rodzeństwa kandydata;

7) samotne wychowywanie kandydata w rodzinie;

8) objęcie kandydata pieczą zastępczą.

Załącznik nr 1

 ZASADY I TERMINY PRZEPROWADZANIA POSTĘPOWANIA REKRUTACYJNEGO
do  V Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu na rok szkolny 2014/2015

 1    Rekrutacja do klas pierwszych V Liceum Ogólnokształcącego prowadzona jest elektronicznie z wykorzystaniem systemu KSEON Optivum.
2.    Kandydaci określają swoje preferencje w wyborze szkół i klas poprzez stronę https://podkarpacie.edu.com.pl/Kandydat
3.    Kandydaci mogą wybrać co najwyżej trzy szkoły, wskazując szkołę pierwszego, drugiego i trzeciego wyboru. W obrębie jednej szkoły mogą wybrać dowolną liczbę oddziałów, podając liczbę preferencji.
4.    W terminie od 14 maja 2014 r. do 28 maja 2014 r. kandydaci składają wnioski w szkole pierwszego wyboru. 

5.   Dodatkowe zasady rekrutacji do oddziału sportowego

• Kandydaci do oddziału sportowego zobowiązani są przystąpić do testu sprawności.
• ·        Test sprawności odbędzie się 15 maja 2014 r. (czwartek) w hali sportowej MOSiR w Mielcu, ul.  Solskiego 1 o godz. 14.00.
  • Do testu sprawności przystępują kandydaci, którzy w terminie 5 maja - 14 maja 2014 r. złożą w sekretariacie szkoły oświadczenie rodziców – wyrażenie zgody na uczestnictwo syna/córki w teście sprawności (pobierz stąd), oraz zaświadczenie lekarskie lub kartę zdrowia kwalifikujące do klasy sportowej wydane przez lekarza poradni medycyny sportowej.
  • Test sprawności będzie obejmował:

- bieg na 30 m,

- rzut piłką lekarską – 2 kg. – przodem i tyłem,

- pięcioskok,

- rzut piłką ręczną na odległość,

- bieg wahadłowy na 300 m.

6. W terminie od 27 czerwca 2014 r. do 1 lipca  2014 r. do godz.15.00 kandydaci nieobjęci systemem elektronicznej rekrutacji dołączają do złożonego podania:
―   oryginał lub kopię świadectwa ukończenia gimnazjum,
―   oryginał lub kopię zaświadczenia o szczegółowych wynikach egzaminu gimnazjalnego.

7.  W terminie od 2 lipca 2014 r. do 3 lipca  2014 r. szkolna komisja rekrutacyjna prowadzi postępowanie rekrutacyjne.
8.    4 lipca 2014 r. do godz. 9.00 szkolna komisja rekrutacyjna podaje do publicznej wiadomości listy kandydatów zakwalifikowanych i kandydatów niezakwalifikowanych do V Liceum Ogólnokształcącego.
9.    W terminie od 4 lipca 2014 r. do 7 lipca 2014 r. do godz. 15.00 kandydaci umieszczeni na listach zakwalifikowanych do przyjęcia składają oświadczenie potwierdzające wolę podjęcia nauki w szkole oraz:

 - oryginał świadectwa ukończenia gimnazjum,

-  oryginał zaświadczenia o wynikach egzaminu gimnazjalnego,

- dwie podpisane na odwrocie fotografie,

- karta zdrowia,

- kserokopia aktu urodzenia.  Komisji Rekrutacyjno-Kwalifikacyjnej.
10. 8 lipca 2014 r. do godz. 10.00 szkolna komisja rekrutacyjna podaje do publicznej wiadomości listy kandydatów przyjętych i kandydatów nieprzyjętych do V Liceum Ogólnokształcącego oraz informację o liczbie wolnych miejsc.

11.    W przypadku dysponowania wolnymi miejscami po przeprowadzeniu postępowania rekrutacyjnego, dyrektor szkoły  prowadzi postępowanie uzupełniające od dnia 9 lipca 2014 r. do 29 sierpnia 2014 r.

12. Informacje o zasadach i kryteriach rekrutacji umieszczone zostaną na stronie internetowej
www.zso1.mielec.pl
Ponadto informacji udziela:
Sekretariat V Liceum Ogólnokształcącego

w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu ul. Tańskiego 3
tel. 17 774 58 70/

fax 17 774 58 71
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Jeśli chcesz zostać uczniem V LO, umieść w swoim podaniu

V Liceum Ogólnokształcące na pozycji nr 1